Ojalá llegue el día en el que
no pase miedo de camino a casa o entrando en el portal. Ni lleve las llaves en
la mano por si acaso. Ni vuelva a escribir un “ya estoy en casa” para mi
tranquilidad y la de los que me rodean.
Ojalá los hombres del mañana dejen
de darme miedo y rechazo por todo lo que veo cada día.
Y ojalá, de verdad, aprendamos
a ser iguales. Para no repetir errores que ya han hecho que nos arrepintamos y
nos avergoncemos demasiado.
A ningún hombre consiento
que dicte mi sentencia
Solo Dios puede juzgarme
Solo a él debo obediencia
Hasta que fuiste carcelero
yo era tuya compañero
Hasta que fuiste... carcelero...
Voy a tatuarme en la piel
tu inicial porque es la mía
pa' acordame para siempre
de lo que me hiciste un día
De lo que me hiciste un día...
Voy a tatuarme en la piel
tu inicial porque es la mía pa' acordame para siempre, y recordarlo toa la "via", de lo que me hiciste un día De lo que me hiciste un día...
Siempre es la última vez.
Siempre ese vacío que se siente completo por efecto de la adrenalina y que
dentro de un par de horas me dejará destrozada. De nuevo. Montaña rusa. Tú, que vienes a rondarme.
Ya era consciente de todo esto
hace un mes, cuando María con su voz y Marcel con su guitarra, volvieron a
hacerme pedazos. Luego él, regresó para pegarlos. Porque parece que es
el único que sabe. O que puede. No lo sé.
Fue una noche de reencuentros
y reconciliación. De palmadita en la espalda y susurro en la oreja: lo has
conseguido. De fondo, la mejor banda sonora del mundo: 45 cerebros y 1
corazón. Los recuerdos, las cenizas. La Historia. Nuestra historia. Quienes
somos y quienes queremos llegar a ser. La vida. Vivir. Eso que la mayoría de
las veces se nos olvida y es imprescindible.
Quin plor més
gran que duc a dins del meu poc cos. Quin raig de foc que sento
A dintre meu
Què fort que bufa el vent aquesta nit suau. Quines coses més estranyes Que passen prop de mi.
¿Què passa aquí on sóc, que tinc regust de res? Vaig i anem passant, anem i vaig passant. Vaig i anem compartint sense cap novetat, poc a poc els minuts.
Poc a poquet l'hivern. Tots passant un camí Havent-ne tants i tants, i tantes coses més que neixen cada instant.
Encara espero tant de tu, Que esperant moro amb tu.
Mil trencaments de viure, mils i mils d'enemics. Tot contra tota vida. Cops amagats.
Muntanyes de paranys. Enganys i més enganys. Paraules sense lletra. Imatges sense vida. I un arma prop la mà, Pel que passi demà.
Espero tant i tant de tu, que no mato el meu cos. Segueixo amb tots.
Un pensament però, per aquells que estaran junts a tots i tots junts... Per aquells que ara estan tan lluny però tan a prop, tan a dins de nosaltres.
Aquells que fan possible l'esperança de viure, morint a cada instant.
Un dia qualsevol serà la vida i tots! serà la vida i tots!
Canto a la vida plena, des de la vida buida. Tanco els ulls, baixo el cap. La sang em puja al cap. I el cor em diu que sí. El cervell diu que sí. I tot en mi és un sí. Que mai no acabarà. Canto a la vida sí!
He venido a mentir otra vez, subir aquí a decir que estoy bien, y volver a empezar y volver a tropezar hasta que aprenda a caer. Y temo que algún día me olvide de la puerta de tu casa. No saldrá bien. Trataremos de imaginar, antes de salir de las sábanas, que somos desconocidos otra vez, sin querer tener lo que no se tiene. No saldrá bien. Y todavía no lo hemos probado todo, atar madera y velas para elevarnos del suelo, menos mal que la tormenta trae viento. No saldrá bien, como tratar de salvar viejas fotos en una casa en llamas. No saldrá bien, como caer de un barranco y agitar los brazos. No saldrá bien, y me perderé en algún océano y atraparé una ballena para ti.*
He venido a mentir otra vez,
Subir aquí a decir que estoy bien
y volver a empezar y volver
a tropezar hasta que aprenda a caer.
Eta beldur naiz ez ote naizen zure etxeko ateaz ahaztuko.
Ez da ondo aterako.
Saiatuko gara imajinatzen
oraindik izarak kendu baino lehen
ezezagunak ote garen,
ez daukaguna eduki nahi gabe.
Eta ez naiz inola ere zure etxeko ateaz ahaztuko.
Ez da ondo aterako.
Oraindik ez dugu guztia probatu,
lurretik altxatzeko egurra eta belak lotu.
Eskerrak ekaitzak haizea dakarren.
Ez da ondo aterako
Sutan dagoen etxe batean argazkiak salbatzea.
Ez da ondo aterako
Amildegitik erori eta besoak astintzea.
Ez da ondo aterako,
galduko naiz ozeanoren batean,
eta bale bat harrapatuko dut zuretzako
Nøgen y La M.O.D.A. - Ez da ondo aterako
Disco: Liv til døden
Un día me quedaré sin adjetivos porque lo que hace Carmen Boza en directo no parece de este mundo, o de este siglo, no sé. Salir con el pecho hinchado, con las ganas puestas, con el amor, aunque parezca raro, envalentonado, sabiéndose privilegiado por haber vivido Octubre, por revivirla cada vez que el esparto se rompe y me deja elegir entre la vida o lamerte...
Tengo a mis pies un poema de esparto
pero nadie me cree
cuando aseguro que... ya estoy curada de espanto
Mi corazón se conserva intacto y yo ni mal ni bien,
he de reconocer que hemos perdido el contacto
Una mala decisión en el momento exacto lo echó todo a perder
De despertarnos en mitad de la noche para volver a la casilla de salida,
medio dormidos,
como en un parque de atracciones sin colas,
siempre quieres repetir.
De no contarte mis días malos
porque no quiero perder el tiempo.
[...]
Patricia Benito.
Pero no de ti.
Libro: Primero de poeta.
Desnudarse, desgarrarse la carne incluso. El pecho abierto de par en par y las costillas mostrándose, expuestas. Así es como se encuentra alguien cuando se declara y pide a gritos que le cosan. O que le abran. Porque a veces parece lo mismo.
Yo sé que me miras pero no me ves
Yo quería tu parte, no partirme en cien
Tú prefieres "aquí quedo" a "quédate"
Yo prefiero antes la herida que la piel
Yo digo "mañana todo saldrá bien"
Tú sigues diciendo "no olvido el ayer"
A ti te siguen matando dudas y yo con la alma desnuda diciéndote "vísteme"
Solo dime cuándo,
no me digas dónde,
miraremos juntos
el mismo horizonte
Vamos dando saltos
sin tener un norte
Solo somos fuerzas
juntas que se rompen
Y aquellos planes que no hicimos porque sé que no hay destino alguno que nos siente bien...
No es contigo en el camino,
es caminar solo conmigo
y que te vengas tú también
Quiero bailar con la suerte y que me diga que se viene aunque ella me pise los pies
Y a un solo error de acertar, parece que te fallé
Y así fue
Que siempre me empeño en volver
sabiendo que puedo perder
Sabiendo muy bien que se rompe
Sabes que...
te estoy diciendo "cóseme",
que cierres lo que abriste bien
No que hagas como que te escondes
Solo dime cuándo,
no me digas dónde,
miraremos juntos el mismo horizonte
Vamos dando saltos,
normal que me importe,
si te estoy buscando
y ahora en mí te escondes
Solo dime bien,
si me quieres cuánto
porque ya no sé
Dices " no es pa' tanto"
pero pa' mí lo es
Y ahora dime ¿salto
o me quedo en tu piel?
Algo dice "vete"
Yo digo: átate
Todos tenemos esa persona que nos hizo mil pedazos y nos dijo "ahora constrúyete"
Yo solo quería cambiar de aires, no necesitar de ti si quiero respirar también
Dices que no dependes de nadie pero eso solo lo dices pa' pensar que te quieres, lo sé
Ya no puedo contenerme,
con tenerte ya está bien
Yo sé que me miras pero no me ves
Yo quería tu parte, no partirme en cien
Tú prefieres "aquí quedo" a "quédate"
Yo prefiero antes la herida que la piel
Yo digo "mañana todo saldrá bien"
Tú sigues diciendo "no olvido el ayer"
A ti te siguen matando dudas y yo con la alma desnuda diciéndote "vísteme"
A veces hay que entender que el dolor también sirve para sanar. Para saber que aún con toda la tristeza del mundo puedes sentirte acompañado y comprendido por gente que ni conoces pero que está compartiendo espacio contigo y sintiendo lo mismo que tú. A la vez. Casi con la sincronía de un metrónomo.
El amor duele pero también enseña, y la próxima vez querremos más y mejor, y haremos todo lo posible para que nos quieran de la misma manera.
Anoche no dejaba de mirarle. Es impresionante lo que ese chico se parecía a ti. Creo que mi amiga sentía curiosidad por saber qué miraba, a quién miraba tanto, tantas veces. Pero no le dije nada, no necesitaba saberlo. De todas maneras, aquel no eras tú. El chico de anoche era un poco más alto y un poco más delgado, y tenía un tatuaje en el brazo que dudo que tu te llegues a hacer algún día. También tenía una intensidad que dista mucho de lo comedida que es la tuya. Aún así, qué putada, te habría encantado. Y seguramente, yo, lo habría pasado fatal.
Fue increíble. Brutal. Se hizo corto. Estoy segura que si hubiese durado 3 horas a todos no seguiría pareciendo poco. "Volved mañana, queremos más" pensaba mientras ellos se despedían.
Qué lástima saber que nunca me pasaré la vida viendo tu escápula respirar.
Mi negra albina,
mi coda de enero,
la belleza exacta en el preciso momento,
sálvame otra vez
Sálvame otra vez
Perfil de hada en griego monumento,
el tono, el deje,
el sublime argumento
bebe de mí otra vez
Bebe de mí otra vez
Podría mirar
toda mi vida
tu escápula respirar
Podría donar
mis sentidos
y tener sólo oídos...
para tu pena...
Primer aliento
insuflas vida
en este páramo estéril,
en esta tierra baldía
Germina en mí otra vez
Germina en mí otra vez
Caída en desgracia
tienes talento
Eres báculo, estímulo de crecimiento y un casi-no-poder
He descubierto que me
pongo Pausa cuando quiero dejar de pensar en tí. Me duele. Y me duele de la única manera que quedaba por dolerme, por quitarme de encima. Porque parece que sigue ahí.
Pausa es lo que creo que creías que yo era. Es lo que creo que pensabas que te pedía cuando, en realidad, no te pedía nada. Nunca te pedí nada, nunca te exigí nada y nunca, jamás, tuve intención de hacerlo. Pero de alguna manera sigo sintiéndome responsable.
Qué importante es intentar ver a la otra persona, querer entenderla. Y qué poco lo hacemos.
Qué injusto es seguir sintiendo culpa por algo que puede que ni siquiera pasase pero que yo, en algún momento determinado, pensé y dejé en repeat infinito.
Yo solo pido pausa y tú me das
ojos de huracán
Yo solo pido calma y tú haces espuma el agua del mar